Verhaal van Emmen

Emmen ontstond op het zuidoosten van de Hondsrug en is oorspronkelijk een esdorp, getuige de deels nog aanwezige essen en brinken. In 1139 wordt gesproken over een bisschoppelijke hof te Emne. Het is de oudste vermelding van Emmen. De hof komt later voor als Hoofdhof, Saalhof, Edele Hof en Heerenhof. De aanwezigheid van hunebedden toont aan dat de bewoning veel ouder is. Verder zijn er belangrijke vondsten aangetroffen als grafheuvels, raatakkers, veenweg, tempeltje van Barger-Oosterveld en het paar van Weerdinge. In de Romeinse tijd bestond de woonkern Emmen nog niet. Op de essen zijn archeologische vondsten gedaan die de aanwezigheid van kleine boerennederzettingen aantonen. De eerste houten kerk in Emmen dateert uit de achtste eeuw en de eerste stenen kerk werd in de dertiende eeuw gebouwd. In 1229 werd Emmen – als vergeldingsactie wegens de Slag bij Ane in 1227 – platgebrand. De nederzetting werd herbouwd, maar bleef lange tijd klein.

Na de Tweede Wereldoorlog werd het economisch zwakke zuidoosten van Drenthe aangemerkt als ontwikkelingsgebied, waarna er zich industrie vestigde. De industrialisatie maakte nieuwbouwwijken noodzakelijk. Deze werden op relatief grote afstand van de bestaande kern gebouwd, om landschappelijk waardevolle gebieden te behouden. Kenmerkend is de bijzondere stedenbouwkundige opbouw, die ook wel ‘open, groene stad’ wordt genoemd. Met deze bijzondere stedenbouwkundige opzet verwierf Emmen internationale faam. In 2012 werd gestart met het grootste project ooit: Centrumvernieuwing Emmen.